Nieuws

Ze is ‘akelig gedisciplineerd’, twijfelt nooit en is ‘eigenlijk’ haar hele leven aan het spelen, maar dan serieus. Dat zijn wat kenmerken die Adrie Arendsman, kunstenaar, zichzelf geeft tijdens het interview door Frank Wiersma, psycholoog.

Het is donderdagavond 14 november, de traditionele najaarsbijeenkomst van de Kijkdoos, tussen de kunst van de najaarstentoonstelling. in Villa Erica. Het publiek luistert muisstil. Nadat het eerst drie sonatines heeft horen spelen door Hannah Degenaar, viool, en Victor Bense, piano.

Poëzie van het alledaagse

Zelfs een kassabonnetje kan Adrie aanzetten tot nadenken over kunst. Ze noemt het de poëzie van het alledaagse. “Leuk hoe al die woorden en getallen onder elkaar staan.”

Maar voor haar eigen werk laat ze zich alleen inspireren door de twee opdrachten die ze in haar tweede jaar gemaakt heeft voor de kunstacademie. Deze hadden te maken met zelfportret en jeugd. Ze schoot een rolletje vol op zichzelf, terwijl ze allerlei emoties uitbeeldde. Die emoties zijn terug te zien in haar werk. Ook pakte ze een jeugdfoto van zichzelf, waarop ze in een jurkje te zien is. Deze vorm is in vele schilderijen, glaswerk en keramiek terug te zien. Vaak zonder armen. Soms ook zonder hoofd. Soms alleen in de vorm van een driehoek.

Vrije handwerkster

Dat Adrie kunstenaar zou worden stond allerminst vast. Haar moeder vond haar al wel creatief en gaf haar de kwalificatie ‘vrije handwerkster’. Maar pas op haar 48^e, toen ze naar de Kunstacademie ging, werd dat werkelijkheid. Al was de KA zelf ‘niet leuk. Ik kan het niemand aanbevelen”, zegt ze goudeerlijk.

Zelf begreep ze weinig van het eerste jaar. Daarvan getuigen ook de commentaren op haar opdrachten: “Mijn werk was goed, maar ik had de opdracht niet begrepen.” Ze had voor de KA niets gedaan met kunst. Moest als opdracht om aangenomen te worden nog snel wat maken. De winkel had toevallig alleen rode verf en een klein kwastje. Dus leverde alleen rood werk in. “Goh, u houdt alleen van rood”, werd haar gevraagd.

Na het rood kwam het geel, daarna het blauw en sinds kort is er ook groen bij. “Ik moet elke kleur veroveren, tot in alle nuances”, legt ze uit. “Eerst is het een beetje geknoeisel.” Zo ziet haar werk er kleurrijk uit.

“Dat is een mens die in stukjes uitbarst omdat ze boos is.” Een van de leerlingen van de Wilhelminaschool in Bennekom wijst naar een schilderij aan de muur van Villa Erica. Inderdaad, als je er zo naar kijkt dan kan dat best waar zijn. Maar er is geen goed of fout, zo krijgen de leerlingen te horen. Het gaat erom wat de kunst met jou doet.

Groep 5 van de Wilhelminaschool in Bennekom is op bezoek bij de tentoonstelling Never for Ever. Twee maal per jaar organiseert Culturele Vereniging De Kijkdoos een expositie in Villa Erica en gedurende de week komen schoolklassen langs om zelf te zien en te ervaren wat kunst met ze doet, onder begeleiding van vrijwilligers van De Kijkdoos. Deze keer hangt en staat er kunst van kunstenaar Adrie Arendsman.

De kinderen krijgen al snel de smaak te pakken en wijzen een voor een aan wat zij in een schilderij zien. “Ik zie daar iemand die op een stoel zitten televisie kijken.” ”Ik zie daar juist iemand die op een hoge toren staat met allemaal wolken om zich heen”, reageert een ander daar weer op.

In tweetallen beantwoorden ze vragen als: ‘Wat doet de kleur van dit schilderij met jou?’ en ‘Wat voor materialen heeft de kunstenaar gebruik?’ Soms is het best lastig om daar een goed antwoord op te geven, zeker omdat ze het woord ‘mooi’ niet mogen gebruiken. Maar daar weten ze wel raad mee. ‘Prachtig’, schrijft een tweetal op het vragenformulier. “Maar ik vind die met die kleuren mooier”, zegt een van de twee er nog snel bij.

Dan krijgen ze uitleg over hoe de kunstenaar aan het werk is gegaan. Bij een groot deel van haar kunst gaat ze namelijk uit van de oervormen driehoek, vierkant en cirkel en dat is terug te zien in de schilderijen.

Met die oervormen gaan de kinderen zelf aan de slag. Op de grond ligt papier met daarop een van de vormen. De kinderen krijgen grote foto’s uitgereikt, die ze in stukje mogen scheuren of knippen. Daarmee vullen ze een rondje, driehoek of vierkant. “Klaar”, roept een tweetal. En hoe was dat om te doen? “Heeel moeilijk”, vinden ze.